Incognito

Net als vorig jaar hulde ik mij een week lang in het hesje van verkeersregelaar om op de straatovergang van het drassige parkeerterrein naar de verharde Fleurigvloer bezoekers te sturen, te horen en ook te vermaken. Een tactische positie en een bijzondere kennismaking met 1001 verschillende tuinvrienden van over de hele wereld.

‘In Duitsland is dit helemaal niet mogelijk’ riep onze Duitse P.R. dame in het bijzijn van haar gasten uit. ‘Ganz Gross dat du das macht’. De delegatie Chinese zakenmensen daarentegen, die onder begeleiding van de universiteit Wageningen onder zwarte paraplu’s voorbij kwamen en een park als Appeltern in China willen aanleggen, hebben me niet eens gezien.

Al vroeg in de week maakte ik me zorgen over de houdbaarheid van ons grasdek op het parkeerterrein. Ik was ook al wat aangeslagen door de regen die maar bleef vallen en bezoekers die daardoor thuis zouden blijven. Er stopte een auto. ‘Mag mijn vrouw hier alvast uitstappen, dan hoeft ze niet zo ver te lopen vanaf het parkeerterrein’. Geen probleem natuurlijk en terwijl meneer de auto ging omrijden, raakte ik met zijn vrouw in gesprek. Met één klap en tranen in mijn ogen verdween mijn negatieve gevoel. Ze vertelde me dat ze niet meer zo goed ter been was. Ze was ongeneeslijk ziek en had de behandeling gestopt. Nu wilde ze alleen nog de leuke dingen gaan doen. Toen ze later op de dag tijdens een spaarzaam zonnetje stralend voorbij kwam, had ze niet alleen ontdekt wie ik was, maar bedankte ze me ook nog eens hartelijk voor de heerlijke dag.

Vanaf nu geen tijd meer voor negatieve gedachten. Ook al groeide het doemscenario van een te modderig parkeerterrein met de dag. Het terrein kleurde alsmaar geler door de grote hoeveelheden stro die we in de rijbanen strooiden.. natuurlijk konden niet alle bezoekers dat waarderen en kwamen ze soms luidruchtig brommend over het parkeertarief bij mij voorbij.
De eerste minuten na de kassa is iedereen sowieso druk bezig met de kassabon, de kortingen, het parkeerkaartje en de plattegrond. De oversteek zonder mij is dan ook niet zonder gevaar.
‘Als dit het Land van Maas en Waal is.. heb ik het land niet gezien’ grapte een vrolijke Achterhoeker.
Een jong stel gaf me sleutel van hun Volvo.. ‘Als we straks terugkomen.. staat ie toch wel hiervoor!?’
Honderden manieren om het ijs te breken bij bezoekers als er weer een bui viel. Honderden verklaringen ook waarom niet één, maar twee gratis boeken bij het naar huis gaan werden mee genomen.

‘Het is niet Fleurig, maar treurig’ merkte een standhouder die op dat moment voor de derde keer die week naar weer een andere standhouders parkeerplek was verwezen. Niet alle standhouders houden van tuinen, zo blijkt. Sterke verhalen lijkt meer hun passie. En toch mogen wij en zij nog helemaal niet klagen.. natuurlijk zijn tuinbezoekers geen Festivalbezoekers die altijd gaan, wat voor weer het ook is. Maar we hadden ondanks de buitendreiging toch ook hele mooie en drukke dagen. Dagen waarop je louter vrolijke gezichten ziet. Dagen waarop je weer beseft waarom je er aan begonnen bent.. dagen met complimenten, met liefhebbers, met koopjesjagers en genieters.

Als verkeersregelaar leid je mensen uiteraard ook naar een leuk restaurant of slaapplaats in de buurt. Ontroerd was ik toen een oude grondaannemer – achteraf ook de enige ondernemer uit de regio – z’n autoraampje opendraaide en vroeg of ik het wel redden kon.

‘Oh wat erg’ merkte twee Belgische fietsers op.. het was 5 uur en hun laatste dag in Maas en Waal. In hun hotel had men niet over ‘Appeltern’ en ‘Fleurig’ vertelt. Dit hadden ze natuurlijk niet willen missen.
Volgend jaar dan maar of gewoon deze zomer nog. Fleurig is dan wel voorbij, maar de tuinen groeien en bloeien gewoon door.

Ben van Ooijen
Directeur De Tuinen van Appeltern