De krokussen van Karel

Ik moest denken aan het krokusgazonnetje van Karel van een paar weken geleden. Een veldje voor zijn huis wat het hele jaar geen aandacht krijgt, maar dan ineens twee tot drie weken piekt voor een heel jaar. Duizenden krokussen op een paar vierkante meter.. een feest om te zien .. hét signaal dat de lente is begonnen.

Karel komt bij mij uit de buurt, ik ken hem al heel mijn leven. Hij woont nog altijd in het ouderlijk huis, waar hij net als zijn tuin niet te veel aandacht aan besteed, omdat hij gewoon druk is met te veel andere dingen. Zijn moeder was een mooi mens.. die was altijd in de weer met bloemen en plantjes en had ook bijzondere gaven. Als je jezelf verbrand had, kon je bij haar langs om de pijn te laten bestrijden. Laatst las ik nog een gedichtje van haar dat ze in der tijd geschreven had bij het 40-jarig bestaan van de vereniging voor plattelandsvrouwen. ‘Wat zou het toch prachtig zijn’, schreef ze, ‘als we allemaal iets aardigs over een ander zouden zeggen..’.

Karel heeft wel wat weg van zijn moeder, ook hij is altijd buiten bezig en staat voor iedereen klaar. Hij is al z’n hele leven een kleine zelfstandige. Hij kon altijd geweldig met de kettingzaag overweg. Hele bossen en lange lanen liet hij vallen. Zijn kettingzaag haperde nooit.. altijd maar één keer trekken en de motor liep en natuurlijk 24 uur per dag vlijmscherp.

Karel is erg technisch, misschien is dat wel zijn geheim. Zo bouwde hij ook zijn eigen compressor, een groot geel apparaat wat hij achter zijn auto koppelde en waarmee hij vervolgens in heel Maas en Waal betonvloeren ging slopen. Met zo’n trilhamer heeft hij laatst bij mijn zoon nog de vijver afgebroken. De vorige bewoners hadden het ding gemaakt alsof er een flat gebouwd moest worden.

‘Ik doe het eigenlijk niet meer’ zei Karel me toen, hij is inmiddels ruim 70 en waarom zou hij ook? Hij heeft ons vaak genoeg geholpen toen we nog zelf het hovenierswerk deden. Hij bedacht ook altijd dingen om het werk te veraangenamen. Niet dat hij lui was om te werken, in tegendeel, maar waarom moeilijk doen als het makkelijker kan. Voor zijn eigen Keukenhofje geldt hetzelfde.. niets doen, gewoon laten verwilderen en toch elk jaar meer bloemen.

Fysiek is hij nog altijd beresterk. Nooit ziek, altijd aan de bak van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat. Karel bleef wel altijd vrijgezel. Waarschijnlijk omdat er gewoon geen tijd voor was. In het dorp doet hij ook nog van alles. Zo zit hij aan de kassa bij de carnaval en toneelvereniging. Hij gaat rond met de schaal in de kerk en hij graaft alle graven op het kerkhof.. gewoon met de hand, ook al is de grond keihard of bevroren.

Ik heb hem laatst, na jaren twijfelen, mijn platencollectie gegeven. Misschien wel als een gebaar voor alles wat hij deed en nog doet. Vooral ’s winters draait hij ’s avonds in zijn eentje zijn favorieten uit de meer dan 50.000 exemplaren tellende collectie, alles keurig gerangschikt op schappen, op alfabet en in genres.

Aan de andere kant van het dorp kocht 40 jaar geleden een Brabantse familie een oud boerderijtje. Karel deed daar door de jaren heen wat klusjes in de tuin. Tijdens het slopen van de vijver vertelde hij me dat hij buitengewoon bevriend was met de huidige bewoonster van het boerderijtje. Het maakte me een beetje verlegen, zo openhartig was hij nog nooit. Een nieuwe fase in Karels leven lijkt aangebroken. Geen wonder dat de krokussen zo mooi bloeiden deze lente.

Ben van Ooijen
Directeur De Tuinen van Appeltern